Z akt lustracji dóbr królewskich z 1564 r. wynika, że w Komorowie było 18 kmieci królewskich oraz jeden ogrodnik i kołodziej. Wszyscy kmiecie królewscy byli zobowiązani do opłacania czynszu rocznego w wysokości 1 florena i 6 groszy. Ponadto wnosili daniny w naturze w postaci jaj i kastrowanych specjalnie dla tuczu kogutów – kapłonów, które w tamtych czasach były prawdziwym rarytasem kuchni staropolskiej. Wtedy też w Komorowie było 3 sołtysów zobowiązanych do wystawiania obiadu podczas wieców i posługi na koniu 4 mile od domu. Dokument ten wspomina także o królewskich młynach wodnych, bowiem Komorów położony był między dwoma rzeczkami: Ciżówką i Łużnicą. W 1628 r. ustaloną dla sołtysów komorowskich posługę obiadu zamieniono na obowiązek dostarczenia beczki piwa. Przeprowadzona w 1659 r. lustracja dóbr komorowskich dokumentuje wielkość strat, jakie wieś poniosła na skutek potopu szwedzkiego. Na 18 gospodarstw kmiecych obsadzonych było zaledwie 7, dlatego też spadła wielkość podatków i innych danin. Dokument ten podaje również nazwiska dzierżawców 5 młynów królewskich. Byli to wówczas: Tomasz Piwoń, Szymon Drabent, Marek Królik, Tomasz Kryś i Wojciech Pazdyka. Z czasem nazwiska te stały się nazwami osad komorowskich, takich jak: Piwonie, Drabenty, Krysie i Pazdyki. W Komorowie oprócz gospodarstw kmiecych wyznaczono teren dla jednego żołnierza piechoty wybranieckiej. Komorowianie płacili również podatek zwany hiberną, w wysokości 350 złotych na chorągiew husarską JW Mostowskiego.